“Siyaset”, “dâvâ” ve “dâvâ adamı”!

Sayın Cumhurbaşkanımız “dâvâ”dan söz ettikçe, bizim mahallenin bazı “çokbilmiş”leri bile, “siyasetçinin dâvâsı mı olurmuş” gibisinden dudak büküyor.

Olur: “Fani” şeyler, “baki” şeyler için kullanılabilir. “Fani” şeyler, “baki” şeyler için kullanıldığı ölçüde zaten “bekâ” bulur.

Peki, bunu nereden anlayacağız?

Şuradan ki, “siyaset için siyaset” (ya da sanat için sanat)yapanlar tabansızdır: Tehlike ile karşılaşır karşılaşmaz, pes eder, geri çekilirler. Bunu siyasi literatürümüze geçmiş haliyle ifade edersek, “şapkalarını alıp” giderler!

Ancak daha büyük, daha kalıcı maksada ulaşmak için siyaset veya sanat yapanlar cesur olabilir: Mevziyi asla terk etmezler. Hayatları bahasına direnirler.

Buna birbirlerine taban tabana zıt, edebiyat dünyamızdaki iki örnekten biri Mehmed Âkif, diğeri Nazım Hikmet’tir. “Akif, sanatını inancının emrine, Nazımise ideolojisinin emrine vermiş, ülkelerini terk etme bahasına “resmi ideoloji”nin emrine girmemişlerdir.

Şimdi gelin, bu açıdan Sayın Erdoğan’ın siyasi hayatına bakalım: Yerleşik düzenin çocuklarının topyekûn saldırılarına direnip, belediye başkanı seçiliyor. Ardından bir parti kuruyor...

Yerleşik düzenin direnmesine, çeşitli şekillerde saldırmasına, iftira yağdırmasına, bazen de itip kakmasına, hatta cezaevine tıkmasına sabrediyor...

Düzenin en etkili gazetelerinin “Erdoğan’ın siyasi hayatı bitti”, “Muhtar bile olamaz” manşetleriyle çıkarken, o, “Mevlâ görelim n’eyler” diyor, gülümsüyor. Onlarca televizyon kanalı aleyhine atıp tutarken, diri duruyor. Halkla el ele veriyor, “Beraber yürüdük biz bu yollarda” diye diye partisini iktidar yapıyor, kendisi de Başbakan oluyor. 

Her türlü saldırı sürüyor: Envaiçeşit saldırıların yanı sıra, her türden “dışlama”lara ve “öteki”leştirmelere, zaman zaman tek başına karşı koyuyor.

Darbelere ve darbe teşebbüslerine direnen ilk Başbakan oluyor. “Herkes işine baksın” diyor. Siyasi hayata ikide bir “höt” diyenlere, meydanı boş bırakmıyor. Daha önceki örneklerde görüldüğü gibi, siyaseti siyaset dışı “vesayetçi”lere teslim etmiyor. 

17-25 Eylül operasyonlarına pabuç bırakmıyor. Gezi Olayları’nın perde arkasını son derece isabetli şekilde teşhis ediyor. 

Nihayet 15 Temmuz’da tüm aile efradıyla birlikte ölümü göze alıp işgal altındaki havalimanına iniyor. Siyaseti “siyaset için” yapan namuhalefet lideri tankların gölgesine siperlenip aynı havalimanından kaçarken, o halkın direnişini örgütlüyor. Meydana çıkıp yaralı direnişçilerle görüşüyor. Televizyonlarla bağlantı kurup “direniş” çağrılarını tekrarlıyor.

15 Temmuz işgal hareketi Sayın Erdoğan’ın bu kararlılığı, gözükaralığı, ölümü hiçe sayması sayesinde, mümkün olan en az zararla atlatılıyor.

Makamlar, unvanlar dünya içindir. Ölüm ise bütün bunların sonu demektir. Bu yüzden hiç kimse makam-mevki uğruna kolay kolay ölümü göze almaz. Ölüm göze alınmışsa, orada siyasetten daha büyük, daha önemli, daha kapsamlı ve kalıcı sebepler aranmalıdır: “Ebedi saâdet” yahut “millete huzur ve selâmet”gibi...

İşte bunun adı “dâvâ”dır! Bu sebeple Sayın Erdoğan, “dâvâ adamı”dır! “Dâvâ”dan bahsetmesi de makul ve mantıklıdır. Mesele, partisinde bunu kaç kişinin idrak ettiği ve yaşadığıdır. Bu ayrı bir konu...

Yani, siyaset “amaç” olarak da, “araç” olarak da yapılabilir! 

Siyaseti “araç” olarak görenlerin başında, hiç kuşkusuz Yavuz Sultan Selim var. Yakınındaki bazı vezirlerin, paşaların ayak sürçmesi, makam-mevki derdine düşmesi karşısında, şöyle uyarmıştır:

“Bu saltanatı, ümmete hizmet içün pederumun elinden aldum ve ıslâh-ı âlem(insanların ıslahı ile mutluluğu) uğruna birader ve biraderzadelerimi (kardeşlerimi ve çocuklarını) feda eyledum... 

Ben uykularımı, rahat ve huzurumu terk ile din-i mübînin te’yidine uğraşıyorum: Eğer İslâm’ı ihyâ etmek (evrensel boyuta taşımak) maksudunuz (isteğiniz, niyetiniz) değilse, benum de nefs-ül emirde saltanata kat’a hevesum yoktur!”(Eğer bu yoldan hedefe gidemeyeceksem, sizin böyle bir amacınız yoksa, padişahlıkta kalmamın anlamı yoktur)... 

yeni akit